Czekając na sukces

 Nie jestem malkontentem i chciałbym powiedzieć, że już nigdy więcej nie napiszę nic negatywnego na temat polskiej piłki klubowej. No właśnie… chciałbym powiedzieć.

 Siedząc przy piątkowej popołudniowej kawce i przeglądając tabelę medalową Olimpiady w Londynie, (choć do futbolu ma się jak piernik do wiatraka) zastanawiałem się nad ostatnimi sukcesami polskich klubów na europejskiej arenie. Nie wymyśliłem nic. Nie będę w tym momencie analizował dlaczego tak się dzieje, bo jest to temat przynajmniej na pracę magisterską.

Niektórzy mogą mi zarzucić, że sukcesami były np.: awans Legii Warszawa do ćwierćfinału Ligi Mistrzów w sezonie 1995/96, albo pamiętne mecze Widzewa Łódź z Borussią Dortmund, późniejszym triumfatorem Ligi Mistrzów sezonu 1996/97. Była też cudowna bramka Marka Citki w meczu z Atletico Madryt. Ok. Racja. Były to może sukcesy na miarę naszych możliwości. Ale od tamtej pory minęło już 16 lat.

Co mamy dziś?

Stoimy w miejscu – powiedzą optymiści, cofnęliśmy się wstecz – powiedzą pesymiści. Jedno jest pewne. Polska piłka klubowa wygląda jak ta murawa na Łazienkowskiej, ze wspomnianego meczu 1/4 finału LM pomiędzy Legią a Panathinaikosem. Kto oglądał, na pewno pamięta.

Można szukać wymówek, można szukać różnych usprawiedliwień, ale w futbolu liczą się głównie wyniki, a te prezentują się następująco:

Wisła Kraków - Valarenga Oslo 0:0, karne 3:4 (II runda Pucharu UEFA, 2003 rok)

Dynamo Tbilisi - Wisła Kraków 2:1 (I runda Pucharu UEFA, 2004 rok)

Terek Grozny - Lech Poznań 1:0 i 1:0 (II runda eliminacji Pucharu UEFA, 2004 rok)

Levadia Tallin - Wisła Kraków 1:0 (II runda eliminacji Ligi Mistrzów, 2009 rok)

Karabach Agdam - Wisła Kraków 3:2 (IV runda eliminacji Ligi Europejskiej, 2010 rok)

Irtysz Pawłodar - Jagiellonia Białystok 2:0 (I runda wstępna eliminacji Ligi Europejskiej 07.07.2011 rok)

Ruch Chorzów – Victoria Pilzno 0:2 i 0:5 (III runda eliminacji Ligi Europejskiej, 2012 rok)

Mało?

Zapraszam na mały deser filmowy:

 

Kiedy los połączył w IV rundzie eliminacji Ligi Europy Legię Warszawa i Rosenborg Trondheim, na popularnych forach natrafiłem na huraoptymistyczne opinie. Najczęściej pisano: „Ufffff, mamy szczęście”, „Lepiej nie można było trafić”. Ale to samo mówiła Wisła po losowaniu w 2003 roku. Dla przypomnienia powiem, że Rosenborg 8 razy z rzędu wystąpił w Lidze Mistrzów. 

O Śląsku nic nie napiszę… Powodzenia.